21. feb, 2017

Geborgenheid

Mijn paard Victoria heeft me vandaag weer een prachtige spiegel voorgehouden.

Ze gaat sinds ik haar heb door verschillende fases. Eerst was het ren voor je leven, toen verstijfde ze en deed ze of ze onzichtbaar was nu zit ze tussen kijk eens hoe stoer ik ben en ik durf te ontspannen.

Vandaag was de dag van ontspannen. Ze zakt langzaam met haar hoofd en laat zich door mij aaien, Het kost haar veel moeite. Haar ogen worden langzaam zachter en ze wordt rustig en meer ontspannen. Ik geniet ervan en ontspan ook steeds meer, totdat ik in mijn buik weerstand voel. Een muur van verdriet. Tranen prikken in mijn ogen. Als ik verder wil zal ik er doorheen moeten. Ik voel weerstand, angst. Hoeveel tranen zitten daar nog? Heb ik nog niet genoeg gehuild? Heb ik er niet genoeg aan gedaan?

Ik wil zo graag verder dat laatste stukje, loslaten. Ik twijfel, ik doe het niet, ik hou me groot en kijk naar mijn paard. Ik wil dat ook die overgave, innerlijke rust. Er gaan allemaal gedachten door mijn hoofd. Wat zal er gebeuren als, hoe groot is het verdriet dat er nog zit, ga ik me dan de hele dag ellendig voelen, ik moet straks nog lesgeven. De muur wint het. Hij blijft staan.

Ik aai mijn paard en voel geborgenheid, kwetsbaarheid, puurheid. Daar heb ik veel behoefte aan. Van mijn partner verwacht ik 100 % overgave, echte liefde, en wat geef ik, een muur. Hij voelt het en vertaald het als dat ik niet voor de relatie ga. Terwijl ik zo me best doe! 200 % compensatie. Ik weet dat hij gelijk heeft, dat is moeilijk om toe te geven. Maar het ergste is ik ga niet voor mezelf.

Ik wil verbinding terug met mezelf, ik wil geborgenheid en me veilig voelen in mijn eigen lijf. De warmte voelen van mijn hart en niet die leegte en verdriet. Ik twijfel zal ik?

Ik kijk naar de klok, het is tijd, verplichtingen roepen. Ik besluit, een andere keer.

Herkenbaar?

www.spiegelen-met-paarden.nl